கான மயிலாட...

நோன்புகால சிறப்பு இரவுத் தொழுகையான தராவீஹ் நடந்துகொண்டிருந்தது. தொழுகையை முன்னின்று நடத்தும் இமாம், குர் ஆன் வசனங்களை கிராஅத் முறையில் உள்ளம் நெகிழ்ந்து ஓதிக் கொண்டிருக்க, கேட்பவர்களும் உருகிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் கண்ணீரோடு. (கிராஅத் = தெளிவான உச்சரிப்போடு, அவசியமான ஏற்ற இறக்கங்களோடு ஓதுவது - கேட்டுப் பாருங்க)

அமீரகத்தில் பெண்களுக்கு அநேகமாக எல்லாப் பள்ளிவாசல்களிலும் தொழ இட வசதி இருக்கும். ஆண்களைப் போல, பெண்கள் பள்ளிக்கு வந்துதான் தொழவேண்டும் என்கிற கட்டாயமில்லை. எனினும், கூட்டுப் பிரார்த்தனையில் ஒரு மனநிறைவு கிட்டும். பள்ளிவாசல்களில் இருக்கும் ஏகாந்த அமைதி, பிரார்த்தனையில் அதிகம் ஒன்றச் செய்யும்.

தொழுகையில் அங்கேயிங்கே திரும்பவோ, பேசவோ கூடாது. பேச்சு, இறைவனோடு மட்டும்தான்!!  கூட்டுத் தொழுகையில், இடைவெளி ஏதுமில்லாமல் தோளோடு தோள் ஒட்டி வரிசைக்கிரமமாக நிற்பது மிக மிக முக்கியம்.  ஒருநாள் பின்வரிசையில் தொழ ஆரம்பித்திருந்த என்னை, சேட்டைக்காரப் பிள்ளையை ஹெட்மிஸ்ஸிடம் இழுத்துச் செல்லும் டீச்சரைப்போல ஒரு ‘இரும்புக்கை’ இழுத்து முன்வரிசையில் ஏற்பட்டிருந்த காலியிடத்தில் நிறுத்தியது!!

சின்ன வயதில், ஊரில், இந்த நோன்புகால சிறப்புத் தொழுகையை, சில பெண்கள் சேர்ந்து,  ஒருவரின் வீட்டில் கூட்டாகத் தொழுவார்கள். மொத்தம் 20 ரக் அத்துகள் (முறைகள்) கொண்ட தராவீஹ் தொழுகையை, ஒரே பெண்ணே மொத்தமாக முன்னின்று தொழுகை நடத்தாமல், ஈரிரண்டு ரக் அத்தாக, பத்து பெண்கள் முறைவைத்துத் தொழ வைப்பார்கள்.  அதற்கான (அப்போதைய) தகுதி, குர் ஆனை முழுதாக முறையாக ஓதப் பயின்றிருக்க வேண்டும், சீனியராகவும் இருக்க வேண்டும்.

என்னைப் போல, அம்மாக்களோடு அங்கு தொழ வரும் சிறுமிகள் ஐந்தாறு பேருக்கும் ஒரே இலக்கு, தொழுகை முடிந்ததும் விளம்பப்படும் டீ, நன்னாரி சர்பத் அல்லது ரோஸ்மில்க்!! (அதிலும் சப்ஜா விதைகள் போட்ட ரோஸ்மில்க் இருக்கே... ம்ம்ம்ம்... யம்மி!! )  பிறகு ‘ஆளும் வளர்ந்து, அறிவும் வளர்ந்ததில்’,  தொழுகையில் சீரியஸாகி, குர் ஆன் வாசிக்கவும் கற்க ஆரம்பித்தேன்.

நான் குர் ஆனை முழுமையாக ஓதியது, ஒரு முஸ்லிம் ஹாஸ்டலில் தங்கியிருந்தபோதுதான்.  அங்கே,  முதல் ரேங்க் வாங்கும் நானும், பாஸாவதற்கே சிரமப்படும் சல்மாவும் ஒரே வகுப்பு. சல்மாவின் சிறப்புத் தகுதி, குர் ஆனை கிரா அத் முறையில், கேட்கும் நம் மனமுருக ஓதுவது. அவளின் தாத்தாதான் இதைப் பயிற்றுவித்தாராம்.

அவளிடம் குர் ஆனின் ‘அர் ரஹ்மான்’ என்ற அத்தியாயத்தை அடிக்கடி ஓதச் சொல்லிக் கேட்பேன். "இறைவனின் அருட்கொடைகளில் எதை நீங்கள் பொய்யாக்குவீர்கள்" என்ற பொருள் பொதிந்த “ஃபபி அய்யி ஆலாயி ரப்பிக்குமா துகத்திபான்’ என்ற வரிகளை அவள் இழுத்து ராகமாக ஓதக் கேட்கும்போது, என்ன சொல்வது... அது ஒரு டிவைன் ஃபீலிங்!! அப்படிக் கேட்டுக்கேட்டு, ‘அர்ரஹ்மான்’ அத்தியாயம் என் மனதில் தனி இடம் பிடித்துக் கொண்டது.

ஒருமுறை அவள் என்னிடம், “பாரேன், எனக்கு அழகா ஓத வருது, ஆனா படிப்பு வரலை. ஆனா, உனக்கு படிப்பு நல்லா வருது; என்னைப் போல நல்லா ஓத வரலை” என்று சொல்ல, உடனே, “அதெல்லாம் நான் சாதாரணமா ஓதுறதே போதும். கிரா அத்தாத்தான் ஓதணும்னு ஒண்ணும் கட்டாயமில்லையே” படக்கென்று முறித்துச் சொன்னேன்.  பிறகு நாக்கைக் கடித்துக் கொண்டேன் என்றாலும் சொன்னதிலிருந்து பின்வாங்கவில்லை.

அடுத்த வருடங்களில் தொழுகையை நடத்துவதற்குத் தகுதியாகும் வகையில் குர் ஆன் ஓதிமுடிக்கும்போது, ஒன்பதாம் வகுப்பே படிக்கும் சின்னப் பெண் என்பதால், ரெகுலராக இல்லையெனினும், யாரேனும் வராமல் போனால், சிலசமயம் என்னைத் தொழவைக்கச் சொல்வார்கள்.  (லீவ் வேகன்ஸி!!) அப்போ, முன்நின்று தொழவைக்கும்போது கிடைக்கும் ஆனந்தம் இருக்கே... 

ஒன்றிரண்டு வருடங்கள், இப்படி ‘டெம்ப்ரவரி போஸ்டில்” இருந்தேன். அடுத்த வருடம் பெர்மனண்ட் ஆக்கப்படலாம் என்றிருந்த நிலையில், தெருவுக்குள்ளே ஒரு பிரச்னையால் சண்டை வர, தெருவே ரெண்டு -  இல்லை மூன்றுபட்டு, சண்டை பெண்களையும் தொற்றி, பிரிந்து மூன்று இடங்களில் தொழ ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்!! எங்கு செல்வது என்ற குழப்பத்தில் வீட்டிலேயே தனியே தொழுதுகொண்டேன். 

பள்ளிவாசல்களில் தொழுகை நடத்தும் இமாம் பொறுப்பு என்பது இலகுவானது அல்ல. அதற்கென இஸ்லாமியக் கல்வியும், பயிற்சியும் பெற்று, கடுமையான தேர்வுகளும் எதிர்கொள்ள வேண்டும்.

அன்றைய தராவீஹ் தொழுகையில், குர் ஆனின் “அர் ரஹ்மான்” என்ற அத்தியாயத்தை ஓதிக் கொண்டிருந்தார் இமாம். இறைவன் நமக்களித்துள்ளவற்றைப் பட்டியலிட்டு, “இறைவனின் இந்த அருட்கொடைகளில் எதைப் பொய்யாக்குவீர்கள் நீங்கள்?” என்று வரிக்கு வரி கேட்கும் அத்தியாயம். கிராஅத்தில் மெய்மறந்து, எனக்கு மட்டுமே கேட்குமளவு மெல்லிய ஒலியில் அவரோடு சேர்ந்து ஓதினேன்.

தொழுகை முடிந்ததும் என்னருகில் நின்ற பெண்மணி, இமாமின் அழகிய கிராஅத்தை அவர் மனமொன்றி கேட்பதை, நான் வாய்விட்டு ஓதியது தடை செய்ததாகக் குறைபட்டுக்கொண்டார்.  மயிலைப் பார்த்து வான்கோழி ஆடியது போல இருந்திருக்குமோ? சல்மா எங்கிருந்தோ என்னைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்.

	Tweet

Post Comment