நட்பூ

மனோ அக்கா அழைத்திருந்த நட்புகள் குறித்த தொடர்பதிவு.

வழக்கமாக பெண்களுக்கு மட்டுமே அவர்களின் சிறுவயது/கல்விகால நட்புகள் திருமணத்திற்குப் பின் தொடர்வதில்லை என்று சொல்லப்படுவதுண்டு.  ஆனால்,  இன்றைய உலகில் இருபாலருமே, கல்வி, வேலை என்று பல ஊர்/நாடுகளுக்குப் பந்தாடப்படுவதில், எல்லா நட்புகளுமே தொடர்பு குறைந்து, வேலையிடத்தில் கிட்டும் நட்புகளே தொடர்கின்றன.  ஆனாலும் பால்யகால பள்ளி/கல்லூரி நட்பில் உள்ள ஆத்மார்த்த அன்பு இதில் மிஸ்ஸிங் என்றுதான் தோன்றும் எனக்கு. வளர்ந்திருக்கும் இணையத் தொழில்நுட்பத்தால் சில சிறுவயது நட்புகளைத் தற்போது கண்டெடுத்துத் தொடர்ந்தாலும், அந்தக் கால களங்கமில்லா நட்புக்கு இணையவழித் தொடர்பு ஈடில்லை என்றே தோன்றுகிறது.

சென்ற வருடம், கல்லூரித் தோழி பூரணியிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, தன் வேலையிட நட்புகள் குறித்துச் அவள் இதையேச் சொன்னபோது, “படிக்கும் காலத்தில் பொறுப்புகளேதுமில்லாச் சுதந்திரம் இருந்தது. எதைக் குறித்தும் கவலைப்பட வேண்டியிருக்கவில்லை. அதனால் எதிர்பார்ப்புகளற்ற நட்பு கொள்ள முடிந்தது. அதனால்தான் நண்பர்கள் என்று வரும்போது நம் சிறுவயது நட்புகளையே நாம் அதிகம் நினைத்து ஏங்குகிறோமோ?” என்று நான் கேட்க அவளும் அதை ஆமோதித்தாள்.

”எதிர்பார்ப்பு இல்லாத” என்பதற்கு அவரவர் விருப்பப்படி அர்த்தங்கள் கொள்ளலாம். குடும்பம், வேலை, உறவுகள், சுற்றம் என்று பல வட்டங்களில் சுழன்று கொண்டிருக்கும் பெண்களுக்கு நட்பு என்பது ஒரு இளைப்பாறுதலாக இருக்க வேண்டும். பல கட்டங்களில், நட்பா, உறவா என்று வரும்போது, வாய்ப்பே கொடுக்கப்படாமல் உறவுதான் என்று தீர்மானிக்க வேண்டிய சூழ்நிலைகளில், அதைப் புரிந்துகொள்ளும் நட்புகள்தான் பெண்கள் எதிர்பார்ப்பது.

பார்க்கும், பழகும் பலரிடம் நட்போடிருந்தாலும், நமக்கென்று நெருக்கமாக ஓரிருவர்தான் இருக்க முடியும். அமீரகம் வந்த பின் நான் கண்டெடுத்த என் பள்ளித் தோழி பர்வீனும், அடிக்கடி பார்க்கவோ, தொலைபேசவோ இல்லை என்றாலும்கூட தற்போதும் மனதில் கல்லூரிக் காலத்திற்குச் சற்றும் குறைவில்லா நெருக்கத்தை உணரும் தோழி ஞானமும்தான் முதலில் நினைவுக்கு வருபவர்கள்.

துபாய்த் தோழி பர்வீன், பண வசதியில் மிகவும் உயர்ந்தவள் என்றாலும், அதைச் சற்றும் வெளிக்காட்டாத எளிமைதான் இவளோடான நட்பை இன்றும் தொடரவைக்கிறது. இன்னும் பல விஷயங்களில் எனக்கு நல்ல ஆலோசகர். நாங்களிருவருமே குடும்பத்துக்கு ‘மூத்த மகள்’ என்பதாலும் புலம்பிக்கொள்ள நிறைய உண்டு. எங்களிடையே. எங்களிருவர் எண்ணங்களும் அநேக சமயங்களில் ஒருபோல்ஒத்தே இருக்கும்.

நாங்களிருவரும் எப்படி ஒரே ‘நேர்க்கோட்டில்’ சிந்திக்கிறோம் என்பதற்கு ஒரு உதாரணம்:
ஒருமுறை துபாயில் நான் மட்டும் அவளுடன் காரில் சென்றுகொண்டிருந்தேன். காரை ஓட்டிவந்த அவளின் கணவர், அவர் வீட்டிற்குச் செல்லும் வழிகளை எனக்கு விளக்க முற்பட்டார். நான் அவரிடம், “இல்லை. நீங்க சிரமப்பட்டு வழி சொல்லித் தர வேண்டாம். அதுக்குன்னே பெர்மணண்டா ஒரு(டிரை)வரை வச்சிருக்கதுனால, இதெல்லாம் நான் ஞாபகம் வச்சிருக்கதில்லை”ன்னேன். அவர் கொஞ்சம் ’ஜெர்க்’ ஆகி, அப்புறம் தன் மனைவிகிட்டே சொன்னார், “இப்போத்தான் புரியுது, உங்க ரெண்டுபேருக்கும் எப்படி இவ்ளோ அண்டர்ஸ்டாண்டிங்”னு!!”


ஞானம் எனது கல்லூரி வகுப்புத் தோழி. இருவருக்கும் முதற்பெயர் “எம்”மில் ஆரம்பிப்பதால், அருகருகே அமர்ந்து, அப்படியே தொடர்ந்த எங்களின் நட்புக்குக் காரணமாய் பொதுவான ஒரு காரணமும் காணேன் நான்.   ஏனெனில், பார்ப்பதற்கு மட்டுமல்ல, குணத்திலும் நாங்கள் நேரெதிர்!! லாரல்-ஹார்டி போல, ஒல்லியாய் நெடுப்பமாய் நான்; பூசினாற்போல, என் தோளுக்கருகில் அவள்.  கலகலப்புக்குப் பஞ்சமில்லாத வாய்மூடா பேச்சுக்குச் சொந்தக்காரி அவள். நானோ ’எண்ணிப்’ பேசத் தெரியாததால், ‘எண்ணி எண்ணி’ பேசுபவள்!! (என்னா பில்டப்பு!!) இளகிய மனம் அவளுக்கு;  ’வெட்டு ஒண்ணு; துண்டுகள் பல’ கேஸ் நான்!! இருந்தும், எதிரெதிர் துருவங்கள் ஈர்க்கப்படுவதைப் போல, இணைபிரியாத் தோழிகளானோம்.

மூன்று வயது மொட்டு முதல் முதியவர்கள் வரை யாரானாலும் தன் அன்புப்பேச்சினால் மணிக்கணக்கில் கட்டிப் போடும் திறமுடையவளின் திருமண வாழ்வு நாலே வருடங்களில் கலைந்தது எனக்குப் பேரதிர்ச்சி.  ’எல்லாரையும் பிரிஞ்சு அமெரிக்கா போணுமா?’ என்று  தயங்கியவளை, திருமணத்துக்குச் சம்மதிக்க வைக்க அவளின் பெற்றோர் முயற்சியோடு, நானும் நாலு அதட்டுப் போட்டேனே என்ற குற்ற உணர்ச்சி இன்றும் உள்ளது.

தற்போது அவள் அமெரிக்காவில். சென்ற வருடம் இந்தியா செல்லும் வழியில் அபுதாபி வந்திருந்தாள். பழைய நினைவுகளில் நீந்திக்கரைசேர முயன்று, முயன்று முழுகியேப் போனோம்.  கையில் ஒருமாதக் குழந்தையோடு அவளை வீட்டைவிட்டு வெளியே தள்ளிவிட்ட கதைகேட்டுக் கலங்கிப் போனேன். இன்னும் பலப்பல சோகங்கள். முத்தாய்ப்பாய் அவள் சொன்னது இன்னமும் காதில் ஒலிக்கிறது, “எல்லா சந்தோஷமும் அதோட முடிஞ்சு போகும்னு தெரிஞ்சுதான் கடவுள் எனக்கு காலேஜிலேயே நிறைய சந்தோஷத்தைத் தந்துட்டார்போல!!”.  முன்னர் அமெரிக்கா போகத் தயங்கியவள், தற்போது அங்கிருந்து நிரந்தரமாக ஊர்திரும்பவும் தயங்குகிறாள்.


ஊரைப்போல, நாட்டைப்போல தினமும் பார்த்து, பேசி, சிரித்துமகிழவும், அழுகையைப் பகிரவும் நமக்கென்று ஒரு நட்பு அருகில் இல்லையே என்ற வருத்தம் எனக்குண்டு. முக்கியமா, ரங்ஸோடு சண்டை வரும்போது அவரைத் திட்டுறதையும், ரெண்டு நாள்லயே ‘இந்திரன்சந்திரன்’னு புகழ்றதையும் ’ஆமாஆமா’ன்னு கேட்டுக்கிட ஒரு ஆள் வேணும். (பீர்பாலின் ‘நான் கத்திரிக்காயிடமா பணிபுரிகிறேன்’ டயலாக் ஞாபகம் வருதா?)

எனினும் ஆழிசூழ்உலகில் பிரச்னைகளால் சூழப்பட்ட மனிதர்களே (நான் உட்பட)  அதிகம்  காணப்படுகையில், புதிதாக நட்புக் கரம் நீட்டவும் தயக்கமாக இருக்கிறது. ’செயற்கரிய யாவுள’வாக என் நட்புகொள்பவருக்கு, ‘ஒல்லும்வாய் ஊன்றும் நிலையாகவும்’ இருக்க வேண்டுமே!!

	Tweet

Post Comment