கேள்வியின் நாயகன்

  

 

பெரியவனின் கேள்விக்கெல்லாம் பதில் சொல்லியே ஓய்ந்து போயிருந்த நிலையில், அடுத்தவன் பிறந்து, ஒன்றரை வயதாகியும் திருத்தமான பேச்சு வரவில்லை. பெரியவன் ஒரு வயதிலெல்லாம் அழகாகப் பேசினானே, இவன் ஏன் இன்னும் பேசவில்லை என்று கேட்பவர்களிடம், அவசரமென்ன, இவனும் சேந்து கேள்வி கேட்க ஆரம்பிச்சான்னா பதில் சொல்லிமுடியாது, மெதுவாப் பேசட்டும் என்று சொல்லுவேன்.

இவனும் அவனைப் போல் ஒருவன்தான் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தபோதுதான் அந்தச் சம்பவம் நிகழ்ந்தது. இரண்டு, இரண்டரை வயதில், ஒருநாள் பகலில் படுக்கையில் மூச்சா போய்விட, ஏண்டா போனாய் என்று கேட்ட என்னிடம் நானில்லை என்றான். வீட்டில் வேறு யாருமில்லாத நேரத்தில் நானில்லை என்றால் திகிலாயிருக்குமா இல்லையா? அவனை இழுத்துக் கொண்டுபோய் படுக்கை ஈரத்தைக் காண்பித்து, அப்ப இது என்ன என்று கேட்க, அவன் என்னை ஆழமாகப் (!) பார்த்து, ”நான் என் ஜட்டியில்தான் போனேன்” என்றான்!! இவன் அவனைப் போலில்லை, இவன்கிட்ட கொஞ்சம் கவனமாத்தான் இருக்கணும் என்று புரிந்துகொண்டேன்.

அவன் அப்பாவின் பிறந்தநாளன்றே இவனும் பிறந்திருந்தாலும், வளர்க்கப் போவது நான்தானே, அதனால் அந்த எடக்குமடக்கெல்லாம் வராமப் பாத்துக்கலாம்னு நம்ம்ம்ம்பியிருந்தேன். ஆனா வளர, வளர, அப்பாவை முகச்சாயலில், உடல்வாகில், பாவனைகளில் மட்டுமல்லாமல், குணத்திலும் அப்படியே  உரித்துவைத்திருந்தான்!!

எல்.கே.ஜி. சேர்ந்து கொஞ்ச நாளிலேயே அவனுக்கு எழுதுவது அலுத்துப் போனது. ஹோம் வொர்க் செய்ய சலித்த அவனிடம், படிக்கலைன்னா மாடுமேய்க்கத்தான் போகணும் என்ற அரதப் பழசான அறிவுரையைச் சொல்லி மிரட்டிக் கொண்டிருந்தேன். கோபத்துடன் முறைத்துக்கொண்டே போய்விட்டான். சிறிதுநேரம் கழித்து வந்து கேட்டான், ”மாடெல்லாம் வீட்டுக்குள்ளதானே வச்சிருப்ப?”!!  மிரட்டிய நான்தான் அரண்டுபோய்விட்டேன்!!

பிறகு, But என்பது ”பட்”ன்னா, Put -ஐ ஏன் புட்னு சொல்லணும், Elephantல ஏன் f போடாம ph-போட்டிருக்கு, Iron-ஐ ஏன் ஐரன்னு சொல்லலை போன்ற வழக்கமான கேள்விகளையும் தாண்டி வந்தோம்.

ரொம்ப நாள் பதில் சொல்லத் தெரியாமல் முழித்துக் கொண்டிருந்த கேள்வி, “என்னை ஏன் முதலில் பெற்றெடுக்காமல் அவனைப் பெற்றாய்?” என்பது. என்னென்னவோ சொல்லியும் திருப்தியடையாதவன், “நீ முதல் பிள்ளையாய் இருந்தால் இன்னும் உன்னை என் மடியில் போட்டுக் கொஞ்ச முடியுமா? கடைக்குட்டியாய் இருப்பதால்தானே இன்னும் நீ செல்லம்” என்ற பதிலில் அடங்கினான்.

”நீ ஏன் இரண்டுமே boy-ஆ பெத்தே? ஒண்ணு boy, ஒண்ணு girlனு டிஃபரண்டா பெத்திருக்கலாம்ல?” என்று அடுத்த கணை தொடுத்தான். “நான் கேர்ள்தான் வேணும்னு அல்லாட்ட கேட்டேன். ஆனா உன் அண்ணந்தான் தம்பி வேணும்னு கேட்டான். அவன் குட் பாயா இருந்ததால அவன் கேட்டதையே கொடுத்துட்டான்”என்றேன். ”அப்ப நீ குட் கேர்ள் இல்லையா?” என்று பூமராங் அனுப்ப, அவன் அப்பா வாய்பொத்திச் சிரித்தார். ”சின்ன பிள்ளைங்க ஆசையா கேக்கிறதத்தானே எல்லாரும் கொடுப்பாங்க, அதான்” என்று சமாளித்தேன்.

பொதுவாகப் பிள்ளைகள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு அவர்கள் வயதுக்கேற்றவாறு ஓரளவு புரிய வைக்க முயற்சிப்பேன். ஆனால் “எங்க மீரா டீச்சர் பொட்டு வச்சிருக்காங்க. அழகாருக்கு. நீ ஏம்மா வைக்கலை?” என்று எல். கே.ஜி. படிக்கும்போது கேட்டபோது திகைத்துத்தான் போனேன். ”எங்க வீட்ல யாருமே வைக்கலை. அதான் நானும் வைக்கலை.” என்றதற்கு, “இப்ப வையேன்” என்றவனிடம், “முந்தியே வச்சுப் பாத்தேன். எனக்கு அது நல்லால்ல.” என்று சமாளித்த பின்னும், பவுடர் கொண்டு வைத்துப் பார்த்தவனுக்கு அது சரியே என்று தோன்றியிருக்க வேண்டும். பிறகு சொல்வதில்லை!!


பிள்ளை வளர்ந்து வருகிறான் என்பதைத் தெரிவிக்கும் விதமாக, யூ.கே.ஜி.யில் ஃபிரண்ட்ஸ்களை இஸ்லாமிக் க்ளாஸ் வருபவர்கள், மாரல் ஸ்டடீஸ் கிளாஸ் போகிறவர்கள் என்று அறிமுகப்படுத்தியவன், இப்போ முஸ்லிம்ஸ், ஹிண்டூஸ், கிரிஸ்டியன்ஸ் என்று சொல்ல ஆரம்பித்திருக்கிறான். போன தீபாவளிக்குப் பட்டாசு வெடிக்கணும் என்று ஆசைப் பட்டவனிடம் “அதெல்லாம் ஊர்லதான் முடியும். இங்கே வெடி வெடிக்கக்கூடாதுன்னு போலீஸ் சொல்லியிருக்காங்க” என்றதும், அப்ப தீபாவளியன்னிக்கு மட்டும் ஊருக்குப் போயிட்டு வரலாம் என்று அரிக்க ஆரம்பித்து விட்டான்!! உங்க வாப்பாட்ட ஒரு ஃபிளைட் வாங்கச் சொல்லு; அப்புறம் நினைச்சப்பெல்லாம் போயிட்டு வரலாம்னு அங்க தள்ளிவிட்டேன். அது நடக்காத காரியமென்று தெரிந்தோ என்னவோ கேட்கவேயில்லை.

பிறகு சில்ட்ரன்ஸ் டேக்கு புது உடை வாங்கி கேட்டது (என்னோட டே அது!! அன்னிக்கு நீ எனக்கு விஷ் பண்ணனும்), கிறிஸ்மஸ்க்கு வீட்டுக்கு சாண்டா க்ளாஸ் வருவாரா, கிஃப்ட் தருவாரா, சாண்டா என்றால் யார், கிறிஸ்மஸ் அன்று சர்ச்சுக்குப் போகலாமா என்று கேள்வி மேல் கேள்விகள்.


அவனுக்கு எவ்வளவு கோபம் வந்தாலும், கட்டிப்பிடித்து, ஒரு முத்தம்  கொடுத்தால் போதும், ஐஸாக உருகி, நாம் சொல்லும் வேலையைச் செய்து விடுவான். இவ்வளவு எளிதில் வழிக்கு கொண்டுவர முடிவது மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும், கொஞ்சம் கவலையும் தருகிறது.

இப்பவெல்லாம் கௌ எப்படி  மில்க் மேக் பண்ணும்,  ட்ரெயின் எப்படி, எங்க செய்வாங்க, சீஸ் எப்படி செய்யணும், ஃப்ளைட்ல எப்படி சாப்பாடு கிடைக்குது, அபுதாபில நாம இருக்கும்போது, நாகர்கோவில் எப்படி நம்ம சொந்த ஊராகும் என்று கேள்விகள்  கேட்டுக்கொண்டேயிருக்கும் அவனுக்குப் பதில் சொல்லிக்கொண்டேருக்கிறேன்.

ஒரே ஒரு சந்தேகம்தான் எனக்கு; அவங்கப்பாவிடம் இந்த மாதிரி கேள்விகள் எதுவுமே கேட்பதில்லை, என்னிடம் மட்டும்தான் கேட்கிறான். அவனுக்கு புரிஞ்சிருக்குதா...?? அல்லது அவனுக்கும் தெரிஞ்சுடுச்சா...?
 
 

	Tweet

Post Comment