தடங்கலுக்கு வருந்துகிறோம்

சிநேகிதன் அக்பர் ஒரு கொசுவத்திச் சுத்தக் கூப்பிட்டிருந்தார்; எல்லாம் ரெடி பண்ணிட்டு வர இவ்ளோ நாளாகிட்டுது. தடங்கலுக்கு வருந்துகிறேன்!!

இந்த “தடங்கலுக்கு..”ங்கிற வார்த்தையைப் பாத்தாலே நினைவுக்கு வர்றது.. அதேதான்... தூர்தர்ஷன்தான்!!

ஊர்ல அங்கொண்ணு, இங்கொண்ணா இருந்த ஒயிட்&பிளாக் டிவிகளுக்கு மத்தியில, சவூதில இருந்து, 1984-ல எங்க வாப்பா அனுப்பிவிட்ட 21-இஞ்ச் ஸோனி கலர் டிவியினால, தெருவில எங்க வீட்டுக்கு ஒரு தனி அந்தஸ்தே கிடைச்சுது!! அதுவரை, ஆஃப்டர் ஆல் ஒரு ஒயிட்&பிளாக் டிவியை வச்சுகிட்டு எங்க தெருவிலயே ‘டிவி இருக்கும் ஒரே வீடு’ என்ற பெருமையை பெற்றிருந்த அந்த வீடு, எங்க கலர் டிவி, அதுவும் ஃபாரின் டிவியால் டிபாஸிட் இழந்தது. எங்கள் வீடோ, கலைஞர் இலவச கலர் டிவியால் மீள்வெற்றி பெற்றதைப் போல, ”லேட்டா வந்தாலும் லேட்டஸ்டா கலர் டிவியோட வந்தோம்ல” என்று டிவியால் புதுப்பெருமை பெற்று, புளகாங்கிதமடைந்தோம், அதனால் வரப்போகும் விபரீதங்களை அறியாமல்!!

அதிலும், அந்த ஒயிட்&பிளாக் டிவியில் “ஒளியும் ஒலியும்”க்கு 10 பைசா, ஞாயிற்றுக்கிழமை படத்துக்கு நாலணா கட்டணம் அந்த வீட்டில்; எங்கள் வீட்டிலோ, கலைஞர் பாணியில் “எல்லாமே இலவசம்”!! கேட்கணுமா கூட்டத்துக்கு? மக்கள்ஸ் பக்கத்து தெருவில் இருந்து உறவினர்களையெல்லாம் அழைத்து வந்தார்கள். எத்தனை பேர் வந்ந்தாலும் ஃபிரீதானே? ஆரம்ப மாதங்களில், கோயில் போல, திங்கள், புதன், வெள்ளி, ஞாயிறு என்று  கூட்டம் வரத் தொடங்கியது!! ஆரம்பப் பெருமை அகன்று, கூட்டம் கூடுவதின் சிரமங்கள் தெரிய ஆரம்பித்தது. எனக்கோ படிக்க முடியவில்லை என்று வருத்தம். பின்ன, இப்பப்போல ஸ்டடி ரூம் உள்ள வீடா என்ன? ஒரே அறை, அதுதான் ஹால், படுக்கை அறை, டைனிங் ரும், ஸ்டடி ரூம் என்று ஆல்-இன் ஆல்!! அடுத்துள்ள கிச்சனிலிருந்து படித்தாலும், சத்தம் கேட்டுத் தொலைக்கும்!! இப்பத்தான் “அந்த” வீட்டில் ஏன் கட்டணம் வசூலித்தார்கள் என்று புரிந்தது. அப்ப உலகக் கோப்பை கிரிக்கெட் வேறு நடந்தது. (இந்தியா வென்றது என்ற ஞாபகம்). அதைப் பார்க்க ஆண்கள் கூட்டம் வேறு!!

நாங்களோ எதுவும் செய்ய முடியாமல் முழித்தோம். பிறகு மெல்ல மெல்ல நேரக் கொள்கை வகுத்து, புரிய வைத்து... வீடுகளில் டிவிக்கள் பெருக ஆரம்பித்ததும், நாங்களும் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டோம்!!

டிவியால் சிரமங்கள் வந்தாலும், டிவி நிகழ்ச்சிகள் அலுக்கவில்லை. அதுவும் அப்போதெல்லாம், குறிப்பிட்ட நேரங்களில் மட்டும்தான் தமிழ் நிகழ்ச்சிகள் ஒளிபரப்பாகும். மற்ற நேரங்களில் டெல்லி ப்ரோக்ராம்கள்தான்!! அதைப் பார்த்து, பார்த்தே நான் எல்.கே.ஜி.ல படிச்சு மறந்துபோன ஹிந்தியை மீட்டெடுத்துட்டேன்னா பாத்துக்கோங்க எப்படி டிவி பாத்திருப்பேன்னு!! (சிரிக்கக்கூடாது. நான் எல்.கே.ஜி. படிச்சது டெல்லியிலயாக்கும்!!)

டிவி எனக்கு ஒரு நல்ல ஆசானா இருந்தது. அப்போவெல்லாம் நான் புதிய, அரிய விஷயங்கள் தெரிந்துகொண்டது பத்திரிகைகள் மூலம்தான். அதுவும் கல்கண்டு பத்திரிகையும், அதன் ஆசிரியரான லேனா தமிழ்வாணனும்தான் என்னைப் போன்று வெளியுலகம் காணாத கிராமத்துப் பெண்களுக்கு செய்திக் களஞ்சியம்!! பின்னர் (அப்போதைய) டிவி வந்து அதன் இடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டது. மாலை ஐந்தரைக்கு ஆரம்பித்து, பத்து, பதினொரு மணி வரை எல்லா நிகழ்ச்சிகளிலுமே புதிதாகத் தெரிந்துகொள்ள விஷயங்கள் இருந்தன எனக்கு. அது ‘வயலும் வாழ்வும்’ ஆக இருந்தாலும் சரி, வாத்யக் கச்சேரியாக இருந்தாலும் சரி. பட்டணத்தைப் பார்த்த பட்டிக்காட்டான் கதைதான்!!

சிறுவர் நிகழ்ச்சிகள், வாராந்திர சீரியல்கள், துப்பறியும் நிகழ்ச்சிகள், பிறமொழிப் படங்கள் என்று ஒன்றையும் விடுவதில்லை நான்!! அதற்குமேல் க்விஸ் நிகழ்ச்சிகள்!! சித்தார்த்த பாசு ஞாபகம் இருக்கா?  உலக செய்திகளோடு, உச்சரிப்பும் பழகவென்றே ஆங்கிலச் செய்திகள் பார்ப்பதும், புதியன பழகவென டாக்குமெண்டரி படங்கள் பார்ப்பதுமென... அது ஒரு கனாக்காலம்னுதான் சொல்லணும்!!

டிவி வந்த பள்ளிக்காலத்துலருந்து, கல்லூரி முடியும் வரை கிட்டத்தட்ட விடாமல் தொடர்ந்து பார்த்த நிகழ்ச்சி “UGC Grants" என்ற நிகழ்ச்சி!! இது மாணவர்களுக்கான நிகழ்ச்சி. ஒவ்வொரு பாடமாக எடுத்து செயல்முறை விளக்கத்தோடு நடத்தப்படும். பகலில் நடக்கும் என்பதால், வார நாட்களில் இதை ரிகார்ட் செய்து வைத்து பார்ப்பேன்!! (டிவியோடு விசிஆரும் வந்தது. அதில், பேக்ரவுண்ட் ரெக்கார்டிங் வசதியும் உண்டு. செட் செய்து ஆன் செய்து வைத்துவிட்டு, அம்மாவிடம் மறந்தும் டிவி ஸ்விட்சை ஆஃப் செய்துவிடாதே என்று கெஞ்சி/மிரட்டி சொல்லிவிட்டுப் போவேன்).

அதில் ஒரு நிகழ்ச்சி இன்னும் நினைவிருக்கிறது!! ஒரு நிகழ்ச்சியில் அரிசி எப்படி உருவாகிறதென்று(!!) நாத்து நடுவதிலிருந்து அறுவடை வரை காண்பித்தார்கள்!! வயலில் விளையாடி வளர்ந்த எனக்கு அது பேராச்சர்யமாக இருந்தது, இதைப் போய்ப் பெரிசா காமிக்கிறாங்களேன்னு!! ஹூம்.. அவங்க தீர்க்கதரிசி!! காலப்போக்குல இதெல்லாம் டிவிலத்தான் பாக்கமுடியும்னு தெரிஞ்சுத்தான் அப்பவே படம்புடிச்சு வச்சுகிட்டாங்கபோல!!

’எப்படியிருந்த நான் இப்படி ஆகிட்டேன்’கிற கதையா, இப்படியெல்லாம் ரசிச்சு, ருசிச்ச டிவி, ஒரு கட்டத்துல நேரத்தை விழுங்க ஆரம்பிச்சுது. பிள்ளைங்க வந்த பிறகு கொஞ்ச கொஞ்சமாக் குறைச்சு, இதோ போன மார்ச்சுலருந்து ஒரேயடியா மூடுவிழா நடத்தி மூடி வச்சிருக்கேன்!! தொழிநுட்பங்கள் வளர்ந்திருக்க இந்த காலத்துல டிவியினால இன்னும் அதிகமா பயனடைஞ்சிருக்கக்கூடிய சாத்தியங்கள் இருக்கும் சமயத்தில், நான் பெற்ற வாய்ப்பைப் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுக்காம இருக்கேனேன்னு தோணினாலும், அதனால் கெட்டவைகளையே அவர்கள் அதிகம் அறியும் வாய்ப்புண்டு என்பதால் வருத்தமில்லை. என் தங்கைகள் வீட்டிலும் ஸேம் பிளட்!!

மிச்சப்படும் நேரத்தில் பிள்ளைகள் புத்தகங்கள், செய்தித்தாள் வாசிக்கப் பழகிவிட்டார்கள். எப்படியாவது நேரம் போகணுமே? வார இறுதிகளில் சேர்ந்து நல்ல (தமிழ்/சிறுவர்) படங்கள் பார்ப்போம்.  டிவியை மிஸ் பண்ணவேயில்லை - அதான் இணையம் இருக்கே!!  டிவியிடமிருந்து போராடி மீட்ட நேரத்தை இப்போ இணையம்(பிளாக்) தின்னுகிறது. இப்படியே போனா, இணையத்துக்கும் ஒரு மூடுவிழா நடத்திடுவேனோன்னு தோணுது, பார்க்கலாம்!!

 
  

	Tweet

Post Comment