ரெண்டாங்கல்யாணம்

உயிரோசை  05 - 09 - 2011 இதழில் வெளியான எனது சிறுகதை.

காலிங் பெல் அடித்தது. அலுவலகம் கிளம்பிக்கொண்டிருக்கும் இக்காலைநேரத்தில் யார்? அபுதாபியில் சேல்ஸ்கேர்ள்/மேன் எல்லாம் அபூர்வத்திலும் அபூர்வம். அதிலும் அபூர்வம் யாசகம் கேட்டு வருபவர்கள். நோன்பு காலத்தில் கொஞ்சம் வருவார்கள். அதுவும் பெண்கள்தான். அவர்களைப் பார்த்தால், அவர்கள்முன் நாம்தான் எளிமையாகத் தெரிவோம்.

கதவு லென்ஸ்வழி பார்த்தேன். பர்தாவுடன் ஒரு பெண். சரிதான், எவ்வளவு கொடுக்கலாம் என்று நினைத்து மீண்டும் பார்த்தபோது, கையில் பெட்டி, பையுடன் நிற்பது தெரிந்தது. குழப்பமாகக் கதவைத் திறக்க, அவள் அதற்குமேலான குழப்பப் பார்வையுடன், "இது அஜீஸ் வீடுதானே?". அட, தமிழ்தான்!! 

"அஜீஸ் பாய் வீடு மூணாவது ஃப்ளோர். இது ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோர்."

"ஓ.. நான் இப்பத்தான் ஊர்லருந்து வரேன். லிஃப்ட்ல பட்டன் மாத்தி அமுத்திட்டேன்போல."

"பரவால்ல. நான் வேணா கூட வரவா லிஃப்ட்ல? நீங்க யாரு? கூட யாரும் வரலையா?"

"இல்லை, நானே போயிக்கிறேன். நான் அவர் வைஃப். அவர்தான் ஏர்போர்ட் வந்தார். கீழே கார் பார்க்கிங் பண்ணிட்டிருக்கார்."

சொன்ன பதிலில் நான் அதிர்ந்து நிற்க, அவள் போய்விட்டாள். புன்னகைத்த மாதிரிகூட இருந்தது. பின்னே, ஏற்கனவே மனைவியும், இரண்டு மகன்களுமாக இருப்பவருக்கு, இவளும் மனைவியென்றால் அதிராதா? சின்னப் பெண்ணாகவும் தெரியவில்லை. தாடியும், தலையில் எப்பவும் தொப்பியுமாகத்தான் இருப்பார் அஜீஸ்பாய். ஐவேளையும் மகன்களோடு பள்ளியில்தான் தொழுகை என்று என்னவர் சொல்வார். அப்படிப்பட்டவரா?

அவர் மனைவியோடு எனக்குப் பரிச்சயமில்லை; மற்ற ஃப்ளாட்டுகளில் இருப்பவர்களையாவது அவ்வப்போது லிஃப்டில் பார்க்கும்போது ஒரு புன்னகையும், "கேஸே ஹோ?" அல்லது "சுகந்தன்னே?" என்று ஒரு வரியில் நலம் விசாரிப்புடன் முடிந்துவிடும். அஜீஸ்பாய் மனைவியை மட்டும் பார்த்ததேயில்லை. ஏனென்று இப்போத்தான் கேள்வி வந்தது. அவரின் இரண்டாவது மகனுக்கு என் சின்னவனைவிட இரண்டொரு வயதே குறைவாக இருக்கும். இப்போப் போயி, ரெண்டாங்கல்யாணமா? தாங்கவே முடியலை.

மாலை வீட்டிற்கு வந்த என்னவரிடம், வாசற்கதவு திறந்த கையோடு இதைச் சொல்ல, அவருக்கும் அதிர்ச்சி. ஆனாலும், அது அவரை எவ்விதத்திலும் பாதிக்கவில்லை. எனக்கோ இந்தச் சிந்தனை அரித்துக் கொண்டேயிருந்தது.  

ஒவ்வொரு முறை என்னவர் தொழுகைக்காகப் பள்ளி சென்று வந்தபோதும் "அஜீஸ்பாய் பாத்தீங்களா? ஏதாவது கேட்டீங்களா? அவராவது சொன்னாரா?" என்று கேட்க, கடைசியில் எரிந்தே விழுந்தார். "தொழ வந்திருக்க ஒரு மனுசங்கிட்ட, நீங்க ரெண்டாங்கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டீங்களாமேன்னு எப்படிபோய் கேக்கமுடியும்? அவரென்ன புதுவேலைக்குப் போறாரா? இல்லை புதுவீடு, கார் வாங்கிருக்காரா? விசாரிக்க? அவரென்ன பண்ணா நமக்கென்ன? உன்வேலையப் பார்."

கோபத்தில் முகத்தைத் தூக்கிவைத்துக் கொண்டாலும், "நடந்தது என்ன?" பாணியில் அரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோரில் நாங்கள் மட்டும்தான் குடும்பமாக வசிப்பது. மற்றதெல்லாம் பேச்சிலர்கள். அதனால் யாரிடம் விசாரிக்க? மற்ற ஃப்ளோர்களில் இருப்பவர்களிடமும் லிஃப்ட்-நட்பு மட்டுமே. அதில் இதைப் போய் எப்படிக் கேட்பது?

எதுவுமே தெரியவில்லை. இரு மனைவியரும் ஒரே வீட்டில் இருக்கிறார்கள் என்பது மட்டும் தெரிந்தது. இப்படியே ஒருவாரம் போனது. பின் மாதங்கள் கழிந்தது. மறந்துவிட்டாலும், அவ்வப்போது ஞாபகம் வந்துபோனது. 

ஒன்றரை வருடங்கள் கழித்து, நான் காலையில் ஆஃபீஸ் போக வண்டிக்காகக் காத்து நிற்கையில், அதோ அவளேதான் - அட, தள்ளுவண்டியில் ஒரு குழந்தையும்கூட!! 

புன்னகைத்துக் கொண்டோம், "எங்கே ஆளையேக் காணோம்?" என்ற என் கேள்விக்கு, "ஆஃபீஸுக்குக் கிளம்பியாச்சா?" என்ற கேள்வியையே பதிலாக்கினாள். பிறகு தினமும் அவளை அந்த நேரத்தில் பார்க்க முடிந்தது. மகனுக்குள்ள சரும பாதிப்பிற்காக, மருத்துவர் அறிவுரைப்படி காலைவெயிலில் வாக்கிங் போகிறாளாம். தொடர்ந்த நட்பில் பலதும் பேசினாலும், அந்தக் கேள்வி மட்டும் என் மனதில் தொக்கி நின்றபடியே இருந்தது. எப்படி இவளிடம் கேட்பது? அஜீஸ் பாயிடம் என்னவரைக் கேட்கச் சொன்ன நான், சம்பந்தப்பட்டவளே என்முன் நின்றபோதும் கேட்கத் துணிவில்லாமல் நின்றேன்.

பலநாட்கள் பேசியதில், ஏழைத் தகப்பனுக்குப் பிறந்த ஐந்து மகள்களில் கடைசி என்று தெரிந்தது. அதான், ஈஸியா ரெண்டாங்கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க வைக்க முடிஞ்சுதுபோலன்னு நெனச்சுக்கிட்டேன். நட்பு தொடர்ந்து வீடு வரை வந்தது. ஒரு மாலைநேரம் தனியாக வந்திருந்தாள். இந்தியா செல்வதைச் சொல்லிவிட்டுப் போக வந்திருக்கிறாளாம். பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, மனதிற்குள் அதே அரிப்பு, கேளு, கேளு என்று. மீண்டும் தயக்கம். 

அவளே சொன்னாள், "நானும் குழந்தையும் மட்டும்தான் போறோம். அக்காவும், பிள்ளைகளும் இங்கதான் இருக்காங்க. நான் டெலிவரிக்குப் போனப்போ அவங்களும் வந்திருந்தாங்க என்கூட. இப்ப நல்லாருக்காங்க, தனியா சமாளிச்சுக்க முடியும் அதான், அவங்க வரலை."

இதென்ன புதுக்கதை? ஓ, முதல் மனைவிக்கு உடல்நலமில்லை என்பதால், இரண்டாங்கல்யாணமோ? "என்ன உடம்புக்கு?"

"உடம்புக்கு ஒண்ணுமில்லை; மனசுக்குத்தான் சுகமில்லாம இருந்தாங்க. இப்ப என் கவனிப்பில் வந்தப்பறம் நல்லா ஆகிட்டாங்க. ரெண்டாவது பிரசவத்துக்கு அவங்களால ஊருக்குப் போக முடியல. தனியா இங்கயே இருந்து கஷ்டப்பட்டுட்டாங்க போல, அதான் கொஞ்சம் குழம்புன மாதிரி ஆகிட்டாங்க."

"போஸ்ட்-பார்ட்டம் டிப்ரஷன்" என நான் என் அறிவை விளம்பரம் செய்ய, புரியாமல் விழித்தவள்,"இல்ல, சிலருக்கு டெலிவரி சமயத்துல இப்படி மனக்குழப்பங்கள் வரும், அதச் சொன்னேன்" என்றதும் தொடர்ந்தாள்.

"ஓ? அப்படித்தான் இருக்கும்போல. அவரும் நிறைய ட்ரீட்மெண்ட் எடுத்துப் பாத்திருக்கார். ஆனா தனியா, சின்னக் குழந்தைகளை வச்சுகிட்டு, சரியா கவனிக்கவோ, நேரத்துக்கு மருந்து, ட்ரீட்மெண்ட் கொடுக்கவோ அவருக்கும் முடியல. ஊருலயும் பொறுப்பா கவனிச்சுக்க சொந்தக்காரங்க யாரும் இல்ல. அதான், ரெண்டாவதா என்னைக் கல்யாணம் செஞ்சு கூட்டி வந்தார். கல்யாணத்துக்கு மின்னயே எல்லா விபரமும் சொல்லித்தான் சம்மதம் வாங்கினார்."

 

சட்டெனச் சொன்னேன், "அதுதான் காரணம்னா, வேலைக்காரி வச்சிருக்கலாமே?"

"வேலைக்காரி வச்சுப்பார்க்கிற ரோகமில்ல இது. தெரியாத நாட்டுல, பணத்துக்காக வேலை செய்ற வேலைக்காரிகிட்ட, கிட்டத்தட்ட தான் என்ன செய்கிறோம்னே தெரியாத நிலையில் இருக்கும் மனைவியையும், சின்னப் பிள்ளைகளையும் எப்படி விட்டுப் போக முடியும்? கூட வேற உறவுக்காரங்க இருந்தாக் கூட பரவால்ல. அதுவும் அவர் ஷிஃப்ட்ல வேலை பாக்கிறவர். ஒருநா காலயில வேலைன்னா, ஒரு நா ராத்திரி. உங்களுக்குத் தெரியாதா?"

”அப்படின்னா ஒரு விதவையையோ, தலாக் ஆனவங்களையோ கட்டிக்கிடலாமே? ஏன் கல்யாணமாகாத உன்னைப் போயி?" சொல்லியபின், அப்படிச் சொல்லியிருக்க வேண்டாமோன்னு தோண, சாரி சொல்லவா வேண்டாமான்னு நிற்க, அவளோ சலனமில்லா முகத்துடன் தொடர்ந்தாள்.

 (படம்: உயிரோசை இதழில் கதையோடு வெளியானது)

"ம்.. அப்படித்தான் நினைச்சு ஒரு வருஷமா தேடிருக்காங்க. ஆனா, இப்பல்லாம் ரெண்டாங்கல்யாணம் பண்ற பொண்ணுங்ககூட, தனக்குப் பிள்ளைங்க இருந்தாலும், கட்டிக்கிற ஆம்பளைங்களுக்கு பிள்ளைங்க இருக்கக்கூடாதுன்னு கண்டிஷன் போடுறாங்களே. இதுல இவருக்கு, பிள்ளைக மட்டுமா, முதல் பொண்டாட்டியும்ல கூட இருக்காங்க. யாரு சம்மதிப்பா? எங்களுக்கு இந்த சம்பந்தத்தைத் துப்புச் சொன்னதே தலாக்கான ஃபிர்தௌஸக்காதான். அவங்களுக்கு வந்த சம்பந்தத்தைத்தான் எனக்கு அனுப்பிவிட்டாங்க. அஞ்சு பெத்தா அரசனே ஆண்டி. எங்க வாப்பா ஏற்கனவே ஆண்டிதான். நாலுபேரை தத்திமுத்தி கரையேத்தின வாப்பா, என்னைக் கரையேத்த வழியில்லாம கடன்ல முங்கிப் போயி கிடந்தாங்க. ஆனாலும், வாப்பா ரெண்டாந்தாரச் சம்பந்தம் வேண்டாமுன்னுதான் சொன்னாங்க. நாந்தான் வயசு முப்பதைத் தாண்டினப்புறம் என்ன வீராப்பு வேண்டிக்கிடக்கு? ஒவ்வொருத்தனைப் போல ஏமாத்தவா செய்றாங்க? உள்ளதச் சொல்லித்தானே சம்மதம் கேக்குறாகன்னு எடுத்துச் சொன்னேன். பொண்டாட்டி நோய்ல விழுந்தா, அவளைத் தள்ளிவச்சுட்டு, புதுசு தேடற இந்தக் காலத்துல, அவளைக் கவனிச்சுக்கவும், அதே சமயம், தன் விருப்பங்களையும் நோய்வாய்ப்பட்ட அவகிட்ட தீர்த்துக்க முனையாம, சட்டத்துக்குட்பட்ட நியாயமான வழியில நிறைவேத்திக்க நினைக்கிறவர் எனக்கு தப்பாத் தெரியல. அதான் சம்மதிச்சு கட்டிக்கிட்டேன். என் அன்பால பிள்ளைகளும் சந்தோஷமாருக்காங்க. அக்காவும் இப்ப என் கவனிப்பில நல்லா ஆகிட்டாங்க. இன்னும் ஒரு ஆறேழு மாசம் மாத்திரை சாப்பிட்டா போதும்னு டாக்டர் சொல்லிட்டார்."

"நல்லா ஆகிட்டாங்கன்னா? நீ யாருன்னு தெரியுமா? ஒண்ணும் சொல்லலையா? முழுசும் குணமாகி உன்னை வீட்டைவிட்டு அனுப்பிட்டா?"

"ஏன் எப்பவும் இப்படியே யோசிக்கிறீங்க? நல்லதும் நடக்க வாய்ப்பிருக்கில்ல? அக்காவுக்கு நான் யாருன்னு நல்லாவேத் தெரியும். அவங்களுக்கு அதில சந்தோஷமா இல்லையாங்கிறதைவிட, வருத்தமில்லைன்னுதான் சொல்வேன். முக்கியமா சின்னஞ்சிறுசுகளா இருந்த அவங்க பிள்ளைகளை நான் கண்ணும் கருத்துமா கவனிச்சிக்கிட்டதை, ரெண்டுபேரும் என்னையும் உம்மான்னு கூப்பிடறதிலிருந்து புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. அதனால என்னை எந்த பேதமும் இல்லாம தன் சொந்த சகோதரிபோலத்தான் பாக்கிறாங்க. என்னை வீட்டை விட்டு அனுப்பவேண்டிய அவசியம் எதுவும் இப்ப இல்லை; வரவும் செய்யாது."

"வந்துட்டா?"

உற்றுப் பார்த்தவள் சொன்னாள், "எப்பவுமே, இப்படியொரு சூழ்நிலை வருமோ வந்துடுமோன்னு பயந்துகிட்டே இருந்தா இருக்கும் வாழ்வை ரசிச்சு வாழ முடியாது. அதுக்காக, எதுவும் நடக்கலாம்கிறதையும் மறக்கல நான். அப்படியொரு சூழ்நிலை வந்தா, என் உரிமைகளை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்கிறது அவருக்கு நல்லாவே தெரியும்."

"இருந்தாலும், அவர் ஆம்பிளைங்கிறதால இப்படி ரெண்டாங்கல்யாணம் பண்ணிக்க முடிஞ்சுது. இதுவே, ஒரு பொண்ணுக்கு, அவ புருஷனுக்கு அப்படி ஆகியிருந்தா, அவளால அப்படி கட்ட முடியுமா?"

"நீங்க படிச்சவங்க இல்லியா" என்று புன்னகைத்தவள், மீண்டும் சலனமற்ற முகத்துடன், "உண்மைதான், அவர் ஆம்பளையா இருக்கப் போயி, அதுவும் ஒண்ணுக்கு மேலே கட்ட அனுமதி இருக்கறதாலத்தான் என்னையக் கட்டிகிட்டார். இதே நெலம பொண்ணுக்கு வந்தா என்ன செய்வாள்னோ, என்ன செய்யணும்னோ எனக்குத் தெரியலை. நீங்க சொல்லுங்களேன். இப்படியொரு நிலைமைல நீங்க இருந்தா என்ன செய்வீங்க?"

திடீர்த்தாக்குதலாகத் தோன்றிய இந்தக் கேள்வியால் நிலைகுலைந்த நான், "சே, என்ன சொல்ற, அவருக்கு அப்படியெல்லாம் ஒண்ணும் ஆகாது" என்றேன் பதறியவளாய்.

"நெருப்புன்னா வாய் சுடுமா என்ன? உங்க அறிவை வச்சுச் சொல்லுங்களேன், ஒரு பெண் அப்படியொரு நிலைக்கு ஆளானா என்ன செய்யணும்னு?"

"அது... " தடுமாறினேன். "பெண்ணுக்கு இருக்கக்கூடிய ஒரே வாய்ப்பு, அவரை உடனிருந்து கண்ணுங்கருத்துமா கவனிச்சுக்கிறது; இல்லைன்னா விவாகரத்து செஞ்சுட்டு, வேற திருமணம் செஞ்சுக்கிறது. ஆணைப் போல ரெண்டாங்கல்யாணமாம் செஞ்சுக்கவா முடியும்?"

"ஏன் முடியாதுன்னு நினைக்கிறீங்க? ஒருவேளை சட்டபூர்வமா அப்படி அனுமதியிருந்தா செய்வீங்களா?"

"அது எப்படி.. சே.. சே.."

"அத நீங்க உங்க மனசாட்சிப்படி தப்புன்னு நினச்சு, பண்ணக்கூடாதுன்னு நினைக்கிறீங்களே தவிர, அப்படி ஒரு பெண்ணுக்கு ஒரே சமயத்துல சட்டப்படி கணவனா இருக்க ஆண்கள் சம்மதிப்பாங்களான்னு நினச்சுப் பாக்கலை நீங்க".

"ஏன், பாஞ்சாலி ஒரே சமயம் அஞ்சு பேரக் கல்யாணம் பண்ணினாளே?"
 

"அது புராணக்கதை. நடந்துதா இல்லை கதையான்னு சந்தேகத்தோட இருக்கற கதை அது. அதுவும் அவளே விருப்பப்பட்டுச் செய்யவில்லை. அந்தக் கதைல கூட, அவ வருஷத்துக்கு ஒருத்தர்னு ஒரு சமயத்துல ஒருத்தர்கூடத்தான் மனைவியா வாழ்ந்தா. அஞ்சுபேரும் கூடப் பிறந்த சகோதரர்களா இருந்தும்கூட அவளை ஒரே சமயத்துல மனைவியா வைத்துக்கொள்ளும் பக்குவம் இல்லை அவங்களுக்கு."

"அதுதான் நீயே சொல்றியே புராணக்கதைன்னு. எழுதுனதும் ஒரு ஆணாகத்தானே இருக்கும்?" பிளேட்டைத் திருப்பிப் போட்டேன்.

"ஓ,  உங்களுக்கு நிஜக்கதை வேணுமா? அஞ்சாறு வருஷம் முன்னே வடக்கே ஒரு பொண்ணு, கார்கில் போருக்குப் போன புருஷன் செத்துட்டதா நினைச்சு, ரெண்டாங்கல்யாணம் பண்ணப்புறம் திரும்பி வந்தாரே முதல் புருஷன், ஞாபகம் இருக்கா? அப்ப எவ்வளவு சர்ச்சை, விவாதம் நடந்துது? ஆளாளுக்கு ஆலோசனை சொன்னாங்களே? மரம் வெட்டுறவன்லருந்து, மாளிகைல இருக்கிறவங்க வரை அந்தப் பொண்ணு மொதப் புருசன்கூட போகணுமா, இல்ல ரெண்டாம் புருசன்கூட வாழணுமான்னு ஐடியா சொன்னாங்களே? அதில ஒருத்தர், யாராவது ஒருத்தர், ஒரே ஒருத்தராவது, அவ ரெண்டு பேரோடயும் சேந்து வாழட்டும்னு சொன்னாங்களா? ஏன், நீங்களாவது அப்படி நினச்சீங்களா?"

	Tweet

Post Comment