சதிபதி டெலிபதி

காலையில நல்லாத்தானே இருந்தது. எல்லாரையும் அனுப்பிவிட்டு, தனியே காஃபியுடன் பேப்பரை கையில் எடுத்ததிலிருந்து மீண்டும் அந்த எண்ணம் தலைதூக்கியது. இன்றில்லை, ரெண்டுமூணு நாளாகவே இந்த எண்ணம் - உணர்வு என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அதுவும், கோபமா, எரிச்சலா, ஆதங்கமா என்று பிரித்தறிய முடியா ஒன்று, மனதில் உருண்டுகொண்டேயிருக்கிறது. ஏன் என்றும் சொல்லத்தெரியாமல், எதற்கு என்றும் புரியாமல்... என்னவொரு அவஸ்தையிது!!

இது புதிது என்றோ, முதல்முறை என்றோ சொல்ல முடியாதுதான். முன்பும் பலமுறை இப்படி இருந்திருக்கிறது, ஆனால் ஏதேனும் காரணத்தோடு. ஆனால், இப்போது ஏன், என்ன காரணம் என்றே தெரியவில்லை என்பதுதான் கூடுதல் தவிப்பு தருகிறது.

குழம்பாதீர்கள், விஷயம் இதுதான். ரெண்டு மூணு நாளாவே என்னவர் மேலே ஒரு.. ஒரு... இது.  அதான், கோவம் கோவமா வருது. எப்பவும் எதாவது எடக்கு மடக்காச் செஞ்சு வைப்பார். அப்ப கோவம் எரிச்சல் காண்டு எல்லாமே வர்றது வழக்கம்தான். ஆனா, இப்ப ஒண்ணும் விசேஷமா இல்லாதப்பவும் ஏன் இப்படின்னுதான் புரியலை.

எல்லா பெண்களுக்கும் வழக்கமா உள்ளதுதானேன்னு நினைப்பீங்க. சே.. சே.. நான் அப்படிலாம் இல்லீங்க. காரணமில்லாம கோவப்படவே மாட்டேன். அப்படி கோவப்பட்டுட்டாக்கூட, ஒரு காரணத்தைக் கண்டுபிடிச்சுக் கொண்டாந்துடுவேன். (அதுக்கு ரொம்பவெல்லாம் மெனக்கெடவும் வேண்டாம்).

வழக்கமா, குளிச்சுட்டு ஈரத்துண்டை படுக்கை மேல சுருட்டி வீசிவைப்பார். அதுகூட (அப்பப்ப) திருந்திட்டாரே, அப்புறம் ஏன் இந்தக் கோவம்னு தெரியலையே.

ஒருதரம், காய்கறி வாங்கக் கொடுத்துவிட்ட லிஸ்டில், ‘கத்தரி’ என்று எழுதிருப்பதைப் பாத்து, கத்திரிக்கோல் வாங்கிட்டு வந்தாரே, அந்த ’புத்திசாலித்தனத்தைக்’ கண்டுகூட இப்படி எரிச்சல் வரலையே? பசங்களோடு சேர்த்து ஓட்டத்தானே செஞ்சோம்.

கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே ரெண்டு பேர் பேரும் English alphabets-ல் இரண்டு எதிரெதிர் முனைகளில் உள்ள எழுத்துகளில் தொடங்குதுன்னு பாத்ததும், அப்பவே லைட்டா ஒரு கலக்கம் .... “சேச்சே... ’வேற்றுமையில் ஒற்றுமை’ காணப்போகிறோம் என்பதற்கான அடையாளம் இது”ன்னு மனசைச் சமாதானப்படுத்திகிட்டேன். ஆனா,  கல்யாணமான புதுசிலேயே,  எங்க ரெண்டு பேருக்கும் இருக்குற ‘ஒத்துமை’களைப் பாத்து கோவம்கோவமா வந்தப்பக்கூட, கலங்காமல் “அதெல்லாம் திருத்திடலாம்”னு நம்ம்ப்பியிருந்தேன். ஆனா, வித்தியாசம் எங்க ரெண்டு பேருக்கிடையில மட்டுமில்லை, ரெண்டு பேர் குடும்பத்துக்கே இருக்குன்னு தெரிஞ்சப்போதான்... கொஞ்சம் நடுங்கியது.

உதாரணத்துக்கு ஒண்னு சொல்றேன்: எங்க வீட்டுல தின்னவேலிலருந்து சென்னை போக ரெயிலைப் பிடிக்கணும்னா, வடிவேலு மாதிரி, வண்டியக் கிளம்ப விட்டுத்தான் ஏறுவோம். அவ்வளவு ஏன், அடுத்த ஸ்டேஷன்ல போயி ரயிலைத் துரத்திப் பிடிச்ச ”வீர வரலாறு” கூட உண்டு. ஆனா, அவங்க வீட்ல மாலையில் சென்னை போகணுன்னா, அன்னிக்குக் காலையில் சென்னைலருந்து தின்னவேலிக்கு வந்த ரயிலை நெல்லை ஸ்டேஷன்ல  ஹால்ட் போடுவாங்க தெரியுமா, அப்பவே மூட்டை முடிச்சோட ஏறி உக்காந்துக்குவாங்க. மட்டுமில்ல,  டூட்டி முடிச்சு ஃப்ளாட்ஃபாரத்துல நடந்துபோற டி.டி.ஆர்.கிட்டயே “ஏன் இன்னும் வண்டி எடுக்க மாட்டுக்கான்?”ன்னு கேப்பாங்க!!

இப்படி கண்ணுக்கெட்டியவரை வறட்சியே தென்பட்டாலும், தின்னவேலிக்காரியால சமாளிக்கமுடியாததான்னு வீறாப்பா இருந்தேன். அதன் தொடர்ச்சியா, சதி-பதி எங்களுக்குள்ள அருமையான டெலிபதி வளர்ந்துச்சு. எப்படின்னா, ’குளிருதே, ஃபேனை ஆஃப் பண்ணுவோம்’ என் மனசுல லைட்டா எண்ணம் தொடங்கத்தான் செய்யும். உடனே, அங்கே பல்ப் எரியும். “ஸ்ஸப்பா... என்னாமா வேர்க்குது... அந்த ஏஸியப் போடு”ம்பார்!!

அந்த ‘டெலிபதி’ அப்படியே வளந்து வளந்து, இப்ப ஒருத்தருக்கு high BP; ஒருத்தருக்கு low BPங்கிற அளவுல வளந்திருக்குன்னா பாருங்களேன்!! ஆக,  ஒருத்தருக்கு உப்பு குறைக்கணும்; ஒருத்தருக்கு கூட்டணும். அதுவரை சாப்பாடுல உப்புல மட்டுந்தான் பொருத்தமிருந்துது!! இப்ப அதுலயும் ஏறுக்குமாறு!! என்ன ஒற்றுமை! என்ன பொருத்தம்!!

இவர் ’தண்ணி’ டிபார்ட்மெண்டில் (நோ, நோ, இது அசல் ஒரிஜினல் ‘தண்ணீர்’ - Water Distribution) வேலை பார்ப்பதால், ஒருமுறை, ஒரு குறிப்பிட்ட ஏரியாவுக்கு தண்ணீர் வழங்குவதுகுறித்து, இருவேறு கம்பெனிகளுக்கு நடுவில் பிரச்னை வர, அதைச் சுமுகமாகத் தீர்த்து வைத்ததைச் சொல்லிகிட்டிருந்தார். உடனே, எனக்கு மூளைக்குள் பல்பு எரிய, இவரை தமிழ்நாட்டிற்குத் தண்ணீர் வாங்கித்தர கர்நாடகாவுக்கு அனுப்பலாமா, கேரளாவுக்கு அனுப்பிவைக்கவான்னு ஒரு யோசனை!! யோசிச்சுகிட்டிருக்கும்போதே சொன்னார், பிரச்னையைத் தீர்த்து வைத்ததும், கூட இருந்த ஒரு ஆப்பீசர் “Now you are suitable for that" அப்படின்னாராம்.

அட, என் யோசனை அந்த ஆப்பீசருக்கு எப்படித் தெரிஞ்சுது, அவரும் தமிழரா இருக்குமோன்னு ஆவலோடு, “for what?"னு கேட்டேன். “You are now suitable to marry four wives"ன்னாராம்!! அப்பக்கூட துளிக்கோவம் வரலையே?

”ம்க்கும்!..  ஏற்கனவே நான் உங்க மூணாவது பொண்டாட்டிதாங்கிற விவரத்தைச் சொல்றதுதானே அவர்கிட்ட? அதுலயும் அந்த மூத்தகுடியா படுத்துற பாடு... தெனோமும் காலையிலருந்து சாயங்காலம் வரை ’அங்கே’யே இருந்தாலும், வீட்டுக்கு வந்தப்புறமும் ஆயிரத்தெட்டு ஃபோன் பண்ணி தொந்தரவு பண்றது, ஓரோரு சமயம் நடுராத்திரின்னுகூடப் பாக்காம ‘இப்பவே வா’ன்னு மிரட்டுறதும், ஒடனே நீங்க ஓடுறதும்னு நடக்கிற எல்லாக் கொடுமையையும் சொல்றதுதானே?”ன்னுதானே கிண்டல் பண்ணேன்!!?? இப்ப ஏன் இப்படி....

இந்தக் கோவத்தை மாத்துறது ஒண்ணும் பெரிய விஷயமில்லை. அவரைப் பக்கத்துல உக்கார வச்சிட்டு, ஒரு காமெடி படம் பார்த்தா எல்லாம் சரியாகிடும். ஒவ்வொரு ஜோக்குக்கும் பக்கத்துல இருக்கவங்களை ஓங்கி “அடிச்சு அடிச்சு” சிரிக்கிறப்போ கிடைக்கிற நிம்மதி இருக்கே... அலாதியானது!! படம் பார்த்து முடிச்சதும் மனசு அப்படியே லேசாகிடும்.

ஆனா, முதல்ல காரணம் என்னன்னு தெரியலைன்னா மண்டையே வெடிச்சுடும்போல இருக்கே... வொய் திஸ்.. வொய் திஸ் எரிச்சல்...

”தர்மயுத்தம்” படத்துல ரஜினியை ஒவ்வொரு பௌர்ணமிக்கும் கட்டி வச்சிடுவாங்க. அன்னிக்கு அவருக்கு முத்திடுமாம். அதுமாதிரி இன்னிக்கு எதாவது இருக்குமோன்னு டவுட்டு வந்துது. அப்படிப் பாத்தா  ஒருநாள் ஸோலோ, ஒருநாள் டூயட், அப்பப்ப ஃபேமிலி சாங்னு நாம நெதமும் ஆடுற “ருத்ரதாண்டவத்துக்கு” நித்தமும்ல பௌர்ணமியா இருக்கணும். மனசு இப்படிச் சொன்னாலும், கண்ணு காலண்டர் பக்கம் போச்சு...

ஆ... நான் நெனச்சது சரியாப் போச்சு!! ஆமா... இன்னைக்கு... இன்னைக்கு... இன்னிக்குதான் எங்க கல்யாண நாள்!!

டிஸ்கி:  

மக்காஸ், உடனே வாழ்த்துகளை அள்ளிக் கொட்டிடாதீங்க. ”சம்பவம்” நடந்தது அக்னி நட்சத்திரம் கொளுத்திய ஒரு மே மாசத்தில. இன்னிக்கு இல்லை. எல்லாரும் எழுதுறாங்களே, நாமளும் எழுதுவோமேன்னு ஒரு ஆர்வக்கோளாறுல எழுதுனது. எழுத மனசு ஆசைப்பட்டபோதே, புத்தி எச்சரித்தது. அதெல்லாம் அங்கங்க ‘மானே, தேனே, பொன்மானே’ போட்டுச் சமாளிச்சடலாம்னு நினைச்சு ஆரம்பிச்சேன். ஹும்... என்ன மேக்கப் போட்டாலும் இப்பிடித்தான் வருது!!   மே மாசமே எழுதிட்டேன். சரி, சண்டையில்லாத ஒரு திருநாளாப் பாத்து பதிவு போட்டுடலாம்னு காத்திருந்து... காத்திருந்து...  ஜூலையே வந்துடுச்சு. சரி, கடல்ல அலை எப்போ ஓயுறது, நாம எப்ப குளிக்கிறதுன்னு... பதிவுல போட்டாச்சு.

	Tweet

Post Comment