தோள் கொடுக்கும் தோழன்

என் பெற்றோருக்கு இந்த வருடத்துடன் திருமணமாகி  நாற்பது வருடம் நிறைகிறது. சில தினங்களுக்கு முன் இது ஞாபகம் வந்தபோது, 40 வருடங்கள் என்ற காலக்கணக்கு கொஞ்சம் பிரமிப்பூட்டியது.

அவர்களை அருகிருந்து பார்த்தவள் என்ற வகையில் யோசித்துப் பார்த்தால், எல்லா குடும்பங்களையும் போலவே, கருத்து வேறுபாடே இல்லாதவர்கள் என்று சொல்லமுடியாது. கல்யாணமான ஐந்தாறு வருடங்களிலிருந்து, கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்கள் என் தந்தை வளைகுடா நாடுகளில் வேலை செய்ய, ஊரில் இருந்து குடும்பத்தைக் கவனித்தது என் தாய்.  இருவருக்குமே உரிய பொறுப்புகளை எந்தக் குறைவுமில்லாமல் செம்மையாக நிறைவு செய்தார்கள். எல்லா மக்களும் தத்தம் கூட்டினில் இருக்க,  ரிடையர்மெண்ட் வயதில் இப்போது தனிக்குடித்தனம் இருக்கிறார்கள்.

முப்பது வருடங்கள் கடமைகள் நிமித்தம் பிரிந்திருந்தாலும், அவர்களிடையே உள்ள புரிதல்கள் வியக்க வைக்கும். துல்லியமாக அடுத்தவர் நினைப்பதையே (அல்லது ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கமுடிவதையே) தன் முடிவாகவும் எடுத்து செயலாற்றியிருகிறார்கள் என்பதையே என் திருமண வாழ்விற்குப் பிறகே புரிந்துகொள்ள முடிந்தது என்னால்!!

சென்ற வருடம், என் கடைசித் தங்கை நிறைமாசமாக இருக்கும்போது, என் வாப்பா பணி நிமித்தம் வேறு ஊரில் இருக்க, பிரசவ சமயத்தில் நிச்சயம் நீங்கள் வந்துவிடவேண்டும் என்று உம்மா சொல்லியிருந்தார். என் தங்கையோ, “உன் வாப்பா, தங்கைகள், தம்பிகள் என்று உன் குடும்பம் முழுவதும் உன் சப்போர்ட்டுக்கு இங்கே இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள். அப்புறம் ஏன் வாப்பாவையும் தொந்தரவு பண்ற? யார் வந்தாலும் பிள்ளை பெறப்போவது நாந்தானே?” என்று சொல்ல, அதுக்கு என் அம்மா, “நீதான் பிள்ளை பெறப்போறன்னா, உன் புருஷனை அபுதாபியிலருந்து எதுக்கு வரச்சொன்ன? அதுவும் உன்னைப் பெத்தவ நான் உன் சப்போர்ட்டுக்கு இருக்கும்போதே?” என்று சொன்னாராம்.

உண்மைதானே? மகிழ்வான சமயங்களைவிட அதிகமாக, பிரச்னைகள், உடல்நலக்குறைவுகள் என்று வரும்போது ஒரு பெண் சாய்ந்துகொள்ளத் தேடுவது தன் கணவனின் தோளையே!! கணவனே நட்பாக அமையப் பெற்ற யாருக்கும் இதில் மாற்றுக்கருத்து இருக்காது. அவ்வாறான ஒரு கணவனும் தேடுவது மனைவியின் தோளையே!! இதில் ஒப்புக்கொள்ள தயக்கம் இருக்காது.

இது பெண்ணீயம் (புரியாமல்) பேசுபவர்களுக்கு இகழ்வாகத் தோன்றலாம். உடலால் மட்டுமல்லாமல், உணர்வுகளாலும் தனக்கென்று சொந்தமானவரின் தோளில், அதேபோலவே அவருக்குச் சொந்தமான மனைவி  சாய்வதில், ஆறுதல் தேடுவதில் தவறென்ன? அதுபோல், குழப்பமான சந்தர்ப்பங்களில், முடிவுகளை எடுக்கவும், புரிந்துணர்வுள்ள கணவன் தன் மனைவியை அல்லது மனைவி தன் கணவனை நாடுவார்.  அவருக்கும், தன் குடும்பத்திற்கும் எது நல்லது என்பதைப் பெண்ணின் பெற்றோர்போலவே கணவரும் அறிவாரே!! தன்  குடும்பத்தை  எல்லாவற்றிற்கும் மேலாகக் கருதும் பல பெண்கள், இதையும் இழிவாகக் கருதுவதில்லை.

வளைகுடா நாடுகளில் வேலைக்காக வந்து தனியாக இருக்கும் ஆண்களும் தற்காலங்களில் ‘கூழோ, கஞ்சியோ சேர்ந்தே இருப்போம்’ என்று வேலையை விட்டுவிட்டு இந்தியா செல்வதும் துன்பமான தருணங்களில்  துணையின் ஆதரவு வேண்டிதானே!! தமக்கென  ஒருவர் இருக்கிறார் என்பதே மலையளவு துன்பமானாலும் கடந்துவர மனதைரியம் கொடுக்கும்.

அதுபோலவே, இங்கே குடும்ப சகிதமாக இருப்பவர்களும் குழந்தைகள் பத்தாம் வகுப்பு வரும்போது, தரமான கல்வி வேண்டி மனைவி, குழந்தைகளை மட்டும் ஊருக்கு அனுப்பிவைத்து வந்தனர்; ஆனால்,  தற்போது பெரும்பாலும் பிள்ளைகளை ஹாஸ்டலில் விட்டுவிட்டு பெற்றோர் இங்கு சேர்ந்தே இருக்கின்றனர் இங்கு. இதற்குக் காரணம், இந்தச் சமயத்தில் தம்பதிகளிடையே ஒரு நட்பு ரீதியான நெருக்கம் வந்திருக்கும். அதை இழக்க மனமின்றி, நட்பைப் பிரிய மனமின்றியே இவ்வாறு முடிவெடுக்க நேர்கிறது. என் மகன் விஷயத்தில் நானும் இப்போதே குழம்ப ஆரம்பித்துவிட்டேன், அவரைப் பிரிந்து எப்படிச் செல்வது என்று!!

படிக்கும் காலத்தில், என் தந்தை ஊருக்கு வந்தால், வீடு உறவினர்கள், நண்பர்கள் வருகையால் திருமண வீடு போல களை கட்டி பரபரப்பாக இருக்கும். அதனால், அவ்வாறு வரும் சமயம் எனக்குப் பரீட்சைகள் ஏதுமிருந்தால், ”வாப்பா அடுத்த மாசம் ஊருக்கு வரக்கூடாதா?” என்று நினைத்து அதை என் உம்மாவிடமும் அலுத்துச் சொன்னதுண்டு, அவர்களின் உணர்வுகளை அறியாமல். அவர்களுக்குத் தனிமை கிட்டாததை நினைத்துப் பார்க்காமல், சுயநலமாக இருந்ததை இப்போ நினைத்துப் பார்த்தால் வருத்தமாக இருக்கிறது.  அப்போவெல்லாம் இப்படி மெல்லிய உணர்வுகளையும் விவரிக்கும் கதைகளோ, புத்தகங்களோ (கிடைப்பது) இல்லையே?

இப்போது கிடைத்திருக்கும் தனிக்குடித்தன வாய்ப்பு அவர்களுக்கு இனிக்கவில்லை; பேரக்குழந்தைகளோடு கொஞ்சிக் கழிக்க வேண்டிய பொழுதாக அமைய வேண்டியது, தனிமையோடு போராடிக் கழிக்க வேண்டியுள்ளதென வருந்துகின்றனர். இப்பொழுதும் சுயநலத்தோடு, என் குடும்ப வாழ்வைப் பெரிதாக எண்ணி நான் இங்கே!! ஒரு வகையான கையாலாகாத்தனமான வெறுமை சூழ்கிறது இதை நினைத்தால். எனினும், அவர்கள் இளவயதில் பிரிந்திருந்ததலின் சங்கடங்களை அனுபவித்ததால்,  என்னையும் புரிந்துகொள்வார்கள் என்ற சமாதானத்தை எனக்கு நானே சொல்லிக்கொள்கிறேன்.

அப்புறம், இந்த வருடத் திருமண நாளை எப்படிக் கொண்டாடினாங்களாம்னு கேக்குறீங்களா? மருத்துவமனையில் ‘எக்ஸிக்யூட்டிவ் ஹெல்த் செக்-அப்’ செஞ்சு!! அதுவும் அவசியம்தானே, என்னச் சொல்றீங்க?

	Tweet

Post Comment