பாதுகாப்புக்கு ஒரு வாரம் மட்டுமா?

சந்தனமுல்லை சாலை பாதுகாப்பு வாரத்தையொட்டி எழுதிய இடுகையில் தொடர அழைத்திருந்தார். காதல் வாரம், அதிரடி வாரம் போல பாதுகாப்பு அந்த வாரத்தோடு முடிவதில்லையே, அதனால் எழுதுகிறேன்.

பத்து, பன்னிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்... என்னவர் தினமும் அபுதாபியிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 180 கி.மீ. தூரத்தில் உள்ள இடத்தில் பணிபுரிந்து வந்தார். அநேகமாகத் தினமும் சென்று வருவார். கல்யாணமான முதலிரண்டு வருடங்கள் ஒரு புரிதலை எட்டுவதற்கான வழிமுறைகளாகக் கருத்து வேறுபாடுகள் நிறையவே வரும். அதுபோன்ற ஒருநாளில் வீடு திரும்பியவர், அதற்கான அறிகுறியே இல்லாமல் சகஜமாக இருந்தாலும் முகவாட்டமாக இருந்தார். என்ன என்றபோது, அன்று வரும்வழியில் வேகம் காரணமாக நடந்த ஒரு விபத்தை நேரில் பார்த்ததாகவும், அவ்விபத்தில் பாதிக்கப்பட்ட நபரை அப்போதுதான் காரில் இருந்து வெளியே எடுத்து ஸ்ட்ரெச்சரில் கிடத்தியிருந்ததைக் கண்டதாகவும் சொன்னார். வெள்ளைநிற அரேபிய நீள் அங்கி முழுதும் இரத்தத்தில் நனைந்திருக்க, உடல் துள்ளித் துள்ளி அடங்கியதைப் பார்த்ததையும் விவரித்தார். அவரின் மனநிலை எனக்கும் பற்றியது. சாலை விபத்துக்கள் இன்றளவு அதிகம் இல்லாத காலம் அது. அதனால் இருவருக்குமே அவ்விபத்து ஏற்படுத்திய தாக்கம்  அதிக நாள் நீடித்தது.

அதிகரித்துவிட்ட சாலைவிபத்துக்கள் உயிரின் மதிப்பை நன்றாகவே உணர்த்தியுள்ளதால்,  என்ன வருத்தமிருந்தாலும், காலை புறப்படும்  குடும்பத்தினரிடம் பத்திரமாப் போயிட்டு வாங்க என்று தவறாமல் சொல்வது வாடிக்கையாகிவிட்டது. ”தவக்கல்து அலல்லாஹ்” (இறைவனின் காவலுடன்)  என்று சொல்லாமல் வெளியே கிளம்பக்கூடாது என்று ஆணையே போட்டிருக்கிறேன் பிள்ளைகளிடமும்.  கணவரும், பிள்ளைகளும் கிளம்பி, சென்றடைய வேண்டிய இடத்தைச் சேர ஆகும் உத்தேச நேரம்வரை, அவசரமென்றால் அழைக்கக்கூடுமே என்று கைத்தொலைபேசியை எங்கேஜ்ட் ஆக்காமல் வைத்திருப்பதெல்லாம் கொஞ்சம் அதிகப்படி செண்டிமெண்டோ என்று தோன்றினாலும் செய்யாமல் இருக்க முடியவில்லை.

திடீர்திடீரென்று இருந்தாற்போல் ஞாபகம் வந்து, ஊரிலிருக்கும் வாப்பா, உம்மாவை அழைத்து ஒண்ணுமில்ல சும்மாதான் ஃபோன் பண்ணேன் என்று அவர்களின் நலத்தை உறுதி செய்வதும் இந்த பயத்தால்.

இப்படி அன்பை அதிகரித்து, உறவுகளைப் பலப்படுத்தி வைப்பதில் சாலைவிபத்துகளுக்கும் ஒரு முக்கிய பங்குண்டு.

நம்மில் அநேகர் செய்யும் தவறுகள் குறித்த என் ஆதங்கங்கள் ஒன்றிரண்டையும் உங்கள்முன் வைக்கிறேன்:

இங்கு (வெளிநாடுகளில்) சாலையின் இருபுறமும் “Hard Shoulder" எனப்படும் அவசர தேவைக்காக உபயோகிக்கும் ஒரு லேன் உள்ளது. அதாவது விபத்து சமயங்களில் ஆம்புலன்ஸ், தீயணைப்பு வண்டி போன்றவை செல்ல உபயோகிக்கும் லேன் (lane) அது. அதில் சென்றால் அபராதங்கள் உண்டு என்றாலும் அதையும்மீறி, சாலைகளில் டிராஃபிக் ஜாம் சமயங்களில் பலரும் எவ்விதக் குற்றவுணர்ச்சியுமின்றி அந்த லேன்களை பயன்படுத்துகிறார்கள். டிராஃபிக் ஜாம் ஏற்படுத்திய விபத்தில் உயிருக்குப் போராடுபவர்களைக் காக்க ஆம்புலன்ஸ் திக்கித்திணறி நிற்பதைப் பார்க்கும்போது நமக்குத்தான் பதறும். அதில் போகிறவர்கள் மனசாட்சியே இல்லாதவர்கள் போல!!

தயவுசெய்து எங்கேயும் எப்பொழுதும் ஆம்புலன்ஸுக்கு வழிவிடுங்கள். வண்டியும் ஒருநாள் ஓடத்தில் ஏறும்.

அடுத்தது அதைவிடக் கொடுமையானது:  சிறுவர்களை பெல்ட் போடாமல் நாய்க்குட்டி போல கண்ணாடிகளின் அருகில் அல்லது சீட்களின் நடுவில்  விட்டிருப்பதும். (பெரியவர்களே போடுவதில்லை என்கிறீர்களா?)

ஆனை வாங்குனவன் அங்குசம் வாங்க யோசிப்பதுபோல, பெரிய பெரிய கார் வைத்திருப்பார்கள், ஆனால் குழந்தைகளுக்கு கார்சீட் வாங்க மாட்டார்கள். கேட்டால் குழந்தை அதில் வைத்தால் இருக்க மாட்டான்/ள், அழுவான்/ள்  என்பார்கள். அதெல்லாம் நாம் சொல்லிக்கொள்வதுதான். பழக்குவது நம் கடமை.  கைக்குழந்தைகளை மடியில் வைத்துக் கொள்வது, விபத்தில் “Live Air bag" பயன்படுத்துவதுபோல என்றும் அறிவுறுத்துகிறார்கள்.

முன்சீட்களுக்கு நடுவில் நிற்கும் குழந்தையும் சும்மாவா நிற்கும்? கியர், ரேடியோ அல்லது நம்மை என்று எதையாவது நோண்டும். அதில் ஓட்டுபவரின் கவனம் சிதறினால்? ஒருவேளை பிரேக் அடிக்க நேரிட்டால், விண்ட்ஷீல்டை உடைத்துக் கொண்டு பாய்வது உறுதி.

சில வருடங்களுக்கு முன், இதுபோல சீட்களுக்கு நடுவில் நின்ற இரண்டரை  வயது சிறுவன், ஹைவேயில் 140 கி.மீ. வேகத்தில் சென்றுகொண்டிருந்த காரில், (ஆட்டோமேடிக்) கியரை ரிவர்ஸ் போட, அது எங்கெங்கெல்லாமோ இடித்து, நண்பர் குடும்பம் பிழைத்தது பெரிய விஷயம்!!

குழந்தைகளுக்கும் உங்களைப் போலவே சீட் பெல்ட் போட்டுப் பழக்குங்கள். இவ்விஷயத்தில் தயவு தாட்சண்யம் பார்க்கக்கூடாது.

Happy & Safe Driving!!

	Tweet

Post Comment